Başarılı olunca seviniyorum, evet ama hayatımın böyle geçmesini istemiyorum aslında. Başarılı olunca sevinip, verilmişse birkaç gün tatil yapıp, sonra okula başlayıp, alışıp, sınav yaklaşınca gerilip, sınavı geçince sevinmek istemiyorum. Okul bitsin de doktor olayım da istemiyorum. Başka bir şey olsam ne güzel olur. Ama ne olsam, ne olabilirim ki bu güçsüzlükle, isteksizlikle. Sınav bitince yine değişir hislerim muhtemelen. Bir şekilde idare ediyoruz aslında demeye başlarım. Sanki içimdeki başka biri, ben başka biri. Gerçek olamaz bu. İçimdeki başkaysa ben kim oluyorum? İkimiz de aynıyız ama biri toplum gereği dışarı çıkarılamıyor. Pislik yapıp duruyor işte. Toplumu boşverebildiğim zaman bu şaşılığın düzeldiğini görür müyüm? Bilemiyorum. Şu an kiminle konuştuğumu da bilmiyorum. İçimdeki 2 kişiyi bir başka bana anlatıyorum. En azından bir şeyler ortaya çıkarmak güzel şey. Yazarak olur, çizerek olur, elle tutulur bir şeyler bırakmak, yaşadığını göstermek güzel şey. Bazen tabi. Her şey gibi o da değişiyor.
En son isteğim bir ev satın alıp, tıp yerine başka bir şey bulup yaşamak. Çok da istemiyorum ama bunu şu an. Başka bir şey de istemiyorum. İsteyince de nasılsa değişiyor. Ama artık evde kalmak beni kısıtlıyor gibi. Sanki ayrılma vakti geldi ama nasıl, bilmiyorum
18.03.2013
23.23
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder